[Wiosna 2023] Pewnego razu w Malinowym Lesie…

Dziewczyna skupiła całą swoją uwagę na stoliku, od którego mogła dowiedzieć się najwięcej o problemach Poziomkowego Traktu, bez zbędnego wypytywania gawiedzi. Niestety, a może bardziej stety - choć to miało okazać się później, ktoś postanowił przeszkodzić jej w tej trudnej sztuce karczemnego podsłuchiwania. Nigdy by jednak nie przypuszczała, że tym kimś okaże się kot. I to nie byle kot, a sam słynny Kot w butach! Albo jego niezwykle udana imitacja. Nie była tego całkowicie pewna.
- Umm... Twoje zdrowie - odpowiedziała na kocie pomruki, unosząc pustą dłoń w samym geście toastu.
Nie zdecydowała się jeszcze na zakup jakiegokolwiek trunku w owym przybytku, ale najwyraźniej jej nowy towarzysz nie specjalnie narzekał na jakość napitku. I gdy już miała zapytać, czy warto coś zamówić, dołączyła do nich nieco bardziej komunikatywna persona.
- Luz. I tak niewiele z tego zrozumiałam, nie mówię w... kocim.
Nie zrozumiała z tego praktycznie nic. Może, gdyby też była Dachowcem, cała komunikacja wyglądałaby nieco inaczej. Na ten jednak moment, niezależnie od tego, jak bogatym słownictwem mógł poszczycić się Kot w butach, każda jego wypowiedź brzmiała jak zwykłe pomruki w uszach małolaty.
- I nikt z tym nic nie zrobił wcześniej? Jakby nie patrzeć, minął już tydzień... Ktoś musiał się tym zainteresować, nie?
Zmieniła nieco pozycję, aby przypominać bardziej jednego z awanturników, wyraźnie zainteresowanego potencjalnym zleceniem, niżeli niedoświadczoną małolatę. I już miała pytać o potencjalny zysk z samej wyprawy, kiedy to jej wzrok ponownie pomknął w kierunku kota, czego pożałowała praktycznie natychmiast. Jego smutny wyraz pyszczka wystarczył, aby ją przekonać.
- W porządku, wchodzę w to - odpowiedziała pewnym siebie tonem, nic sobie nie robiąc z pociągnięć Lillie.
Decyzja zapadła, swojego zdania już nie zmieni. Z resztą i tak zamierzała przyjrzeć się tej sprawie bliżej.

W tej krainie spokój nigdy nie trwa długo… ma to zarówno swe wady, jak i zalety. Jeszcze nie byłam pewna, jako które z nich, powinnam potraktować aktualne zdarzenie.

W normalnych okolicznościach, gdyby ktoś pojawił się przy mnie równie nagle, moje ciało spięłoby się, gotowe do ewentualnej konfrontacji. Lecz mój instynkt zawczasu zdradził mi naturę nowoprzybyłych postaci. Były bestie, których nawet ja musiałam się obawiać, mimo iż nie spotkałam jeszcze żadnej, nad którą nie byłabym w stanie zapanować… lecz te, o których myślałam, zwykle trzymały się na uboczu, nie łaknęły towarzystwa, a już na pewno nie radośnie nie wparowałyby do karczmy. Z przybycia nowych gości znacznie mniej była zadowolona moja własna bestia, która zareagowała dość agresywnym sykiem i stroszeniem rozognionych piór, gdy drugi Alphard, próbował wylądować na zajmowanym przez niego miejscu. Obecność drugiego krzesła stojącego nieopodal uratowała sytuację, dzięki czemu pazury i dzioby nie poszły w ruch.
Ja zaś z lekkim oszołomieniem przysłuchiwałam się całemu wywodowi nowo przybyłych stworzeń. Szczególnie zastanawiająca była dla mnie postać kotowatego, którego ku swemu ogromnemu zdziwieniu z jakiejś przyczyny nie mogłam w pełni zrozumieć. Przechyliłam głowę, przypatrując mu się intensywnie… lecz jego wypowiedzi nadal pozostawały zniekształcone. Zmarszczyłam brwi, po czym przeniosłam wzrok na różowo-piórą tłumaczkę.
-Bez obaw, mam pewne doświadczenie w kontaktach z trudnymi w obejściu kotami…
Uśmiechnęłam się na te słowa, przez krótką chwilę uciekając myślami do postaci swego ochroniarza.

W końcu jednak postanowiłam, skupić się na tym, co stworzenia miały mi do przekazania.
Zaginięcia ludzi w Malinowym Lesie… za wiele z nich sama byłam odpowiedzialna, choć bardzo wątpiłam w to, by różowo-pióra mówiła w tej chwili o kłusownikach. W dalszym ciągu, za punkt honoru, brałam sobie ich skuteczne tępienie, zwykle po tym, jak pierwsze i jedyne ostrzeżenie nie przynosiło pożądanych skutków, moje metody stawały się bardziej ostateczne… Smutek w ptasim głosie podpowiadał jednak, że mowa była o ludziach, za którymi ktoś faktycznie mógł zatęsknić. Czy ich los bardzo mnie obchodził? Gdyby ktoś zadał mi to pytanie jakieś pół roku wcześniej, odpowiedziałabym, że w ogóle. Zaś obecnie… cóż miałam w sobie nico więcej dobrej woli, choć nadal wszystko sprowadzało się do tego, że chciałam pomóc samym bestiom.
-Nie słyszałam o wzmożonych zaginięciach, ostatnim czasem byłam dość… nieobecna. Mów dalej.
Zmarszczyłam brwi, na wzmiankę o „pradawnym złu” na myśl od razu cisnęły mi się wspomnienia z misji na Ur'Nathum. Dlaczego Stowarzyszenie nie miało informacji na ten temat? Rozsądnym byłoby się co do tego upewnić… lecz ego podpowiadało mi, że mogę zająć się tym samodzielnie. Gdyby sytuacja okazała się drastyczna, wrócę ze świeżymi informacjami.
-Możecie liczyć na moją pomoc. Czekałam na kogoś… choć owy ktoś nie miał w zwyczaj się spóźniać. Gdy teraz wspominasz o zaginięciach… cóż, mogę tylko żywić nadzieję, że nie podzielił losu tamtych ludzi. Nadal jest mi potrzeby…
Z bezdennej sakwy wyciągnęłam niewielki zdobny notes oraz pióro. Napisanie krótkiego liściku nie zajęło mi wiele czasu. Miast podpisu widniał na nim jedynie symbol czterolistnej koniczyny. Przed wyjściem miałam zamiar powierzyć go Gizmo, razem z informacją komu miał zostać przekazany.
-Mogę ruszać, choćby i zaraz.
Wzięłam jeszcze kilka łyków zamówionego wcześniej naparu, nie chcąc, by się zmarnował. Potem przeniosłam spojrzenie na swą bestię, która nadal mierzyła drugą sowę, spojrzeniem pełnym wrogości. Być może brała się ona z żalu i zazdrości za swą dawną formą.
-Lasair…
Upomniałam swego podopiecznego, który tylko nastroszył się, po czym pokonując niewielki dystans, szybko wylądował na moim ramieniu.

POST 2

Eva jeszcze się śmiała, ocierając skronie i łuk Kupidyna rękawem dżinsowej sukienki – wbrew powszechnemu przekonaniu, ten materiał pochodzi z Francji! – gdy na stoliku poniżej sceny wylądowała ruda, puchata kulka i porysowała blat. Potem kocur w butach przepił do niej i jakby oczekiwał reakcji, więc kobieta odłożyła skrzypce i zeszła ten jeden stopień. Na razie i tak dość miała gry – melodia o Sercu Lasu była tak nieintuicyjna, że gdyby nie kot, Iskra sama poprosiłaby o przerwę, by odetchnąć.
Szpada i znak na stole przypominały jej nieco legendę Zorro, szczególnie, że po hiszpańsku znaczył on właśnie tyle co „lis” – tu nastąpiło szybkie zerknięcie na zamaskowanego skrzypka, który nie wyglądał na specjalnie zmęczonego i dalej muzykował.
Osobami dramatu – patrząc na właśnie sprzeczających się Kota w Butach, pewnie owego Puszka z nazwy gospody, i prawdopodobnie Alpharda – były kot, sowa, dwa tygrysy, Kapelusznik i Bogu ducha winna Marionetkarka, czyli ona. Sytuacja godna pozazdroszczenia. Szczególnie, że przypadkowa prośba o ratunek została skierowana do przypadkowego, postronnego gościa…
Eva gwałtownie odwróciła się do swojego Anceu, a jej spojrzenie płonęło.
— VICTORZE. Tu es un monsieur, n'est-ce-pa?
Tygrys wprawdzie pewnie tylko udał, że nie zrozumiał towarzyszki, w końcu przez te trzy lata obficie używała przy nim francuskiego, jednak jej wzrok mógł zabijać i w końcu się przyznał. Nawet ton miał jakby nieco skruszony.
— Tak, tak, panienko, przyszliśmy tu celowo. Wiesz, że to miejsce leży niedaleko tego, gdzie pierwszy raz się spotkaliśmy?
— Mam nadzieję, że on — burknęła, pokazując palcem na Kapelusznika po drugiej stronie sali — nie jest tym, którego okradliśmy.
Brak odpowiedzi ze strony Anceu był niepokojący.
— Niedaleko, więc często tu bywałem i dlatego postanowiłem pomóc staremu druhowi. Nieczęsto spotyka się takie miejsca, przyznaj. — I Eva wbrew sobie musiała przytaknąć. Chaotyczna mieszanina przejezdnych i lokalnej ludności w przybytku prowadzonym niemal przez same Bestie – było to coś godnego zobaczenia i spróbowania.

Marionetkarka jeszcze raz przetrawiła wszystkie otrzymane informacje. Victor nieczęsto o coś prosił. Brał co chciał, chodził gdzie mu się żywnie podobało, nękał ją i postronnych, lecz rzadko słyszało się od niego prośbę – nawet jeśli rozpoczynał ją podstępem, urągając inteligencji towarzyszki. Westchnęła, a potem poprosiła o szczegóły, cały czas rzucając tygrysowi mordercze spojrzenia. Niby dlaczego doszedł do wniosku, że po tym wszystkim co dla niej zrobił, musi się uciekać do fortelu?
Potem zastanowił ją termin „spaczenia” i to też jej wytłumaczono. Zaczynała mieć pojęcie w posiadaniu czego się znalazła oraz co niegdyś stało się z pogodnym Mr. Limpetem. Potrzebowała czasu, by poukładać sobie dokładne fakty i ich konsekwencje, lecz wreszcie zdarzenia nabrały sensu.
— A więc, Puszku i Dano — podsumowała; nieco uroczyście, ale też z głębokim westchnieniem — prowadźcie do Serca Lasu.
Sprawdziła torbę, którą ze sobą zabrała i założyła ją przez pierś.
— Konno czy na przełaj?

Pokręcił głową. Nie miał pomysłu, bo niby skąd? Dopiero, co odkryli to miejsce i jedyną dziwną rzeczą było usytuowanie budynku dalej od szlaku. Odsunął szklanicę od twarzy i spojrzał na zebrany w nim płyn. Czy był trujący lub zawierał odurzającą substancję? Nie był pewien. Za to był całkowicie przekonany o tym, że Yako go wrabia i wykorzystuje jego fobie. Skrzywił się i powoli przyłożył wyprostowaną dłoń do czoła.
- O nie...Na śmierć zapomniałem - dopił dwa ostatnie łyki piwa, które mu zostały, odstawił naczynie i wstał.
- No co tak siedzisz? Musimy się wrócić do domu. Zostawiłem odtrutki - mruknął smutno i delikatnie klepnął ją w ramię. Jednak tuż po chwili również błysnął ząbkami. Jego Lisek od dawna nie był tak zrelaksowany jak dziś. Zresztą on także.
- Przypomnę Ci o tym, jak będziesz chciała kiedyś zakładać taki lokal. To najgorszy plan biznesowy, o którym słyszałem. Chcesz coś jeszcze? -  zagadnął i udał się do baru po kolejne małe piwo i cokolwiek, co mogłaby zechcieć Yako. Szybko wrócił z dolewką, pogrążony w myślach, kiedy Demonowi wzięło się na wspominki.
Zerknął na nią i wybałuszył oczy, gdy wspomniała o konsumowaniu podróżnych. No chyba nie była jeszcze głodna?! Tak intensywnego błękitu nie widział u niej... sam nie wiedział kiedy! Zresztą zawsze podczas wypraw w przeszłość Yako doznawał dyskomfortu. Całe szczęście nie dane mu było rozmyślać nad uczynkami i naturze ukochanej, bo jego wyczulone na ruch oczy wychwyciły coś dorównującego mu rudością.
Gawain miał ambiwalentny stosunek do kotów, ale ten tutaj, Puszek, energiczny zawadiaka skradł serca Cienia najurokliwszym mruknięciem. Wzruszył ramionami i przypił z nim.
- Proszę, powiedz, że też tak umiesz - rzucił z niecnym uśmieszkiem, kiedy Alphard w ciszy i z gracją zajął miejsce na przeciwko. Yako potrafiła wydawać dużo dźwięków, ale czy takie?
- Nie ma czego. Zacna... - nie zdążył dokończyć, bo Kot w butach właśnie zrobił sobie milkboarding, potem prawie udało mu się wrzucić puchar do kominka, po czym wygrażał sowie... czymś. W każdym razie chlastał na boki rudym ogonem tak mocno, że Keer przytulił szklankę mocniej. Alphard wznowił rozmowę i z każdym słowem stawała się ona poważniejsza. Nie ukrywał zaskoczenia. Kilka tygodni i nic z tym nie zrobili? Mieli przecież Bean Ara! A może potrzebowali kogoś z kciukami? Cholera wie. Wówczas powinni to zgłosić. SCR nie miał o tym pojęcia, a zaginięcia na taką skalę naprawdę oznaczały poważne kłopoty. Zwłaszcza, że pradawne zło i spaczenie brzmiały zaskakująco podobnie do pieprzony Koszmar i Kult Snów. Rozejrzał się po karczmie, mając mgliste przeświadczenie, że winny mógł siedzieć na tej sali. Może nie dziś, ale jednak. Wspomnienia z Ur'Nathum nadal napawały go strachem, bezsilnością i poczuciem winy, po tym jak uciekł. Próbował racjonalizować, że naprawdę nie mógł zrobić nic więcej, ale przychodziło mu to z ogromnym trudem. Ubicie Koszmaru, jeśli takowy czaił się przy Sercu Lasu, odrobinę by w tym pomogło. Po chwili namysłu nabrał powietrza, klepnął się w uda i westchnął.
- Chciałaś przygody, to masz - w głosie Cienia dało się wyczuć napięcie.
Długo rozmawiali z Orehlem i słuchali pełnego pomruków, zawodzenia i prychania kociego Gattoni'ego, wyciągając szczegółowe informacje, zanim podjęli ostateczną decyzję. Gawain był na tak. Wiedząc tak dużo, nie mógł zignorować oczywistego niebezpieczeństwa w Malinowym Lesie, w którym przecież mieszkali.

- Nie, nie, nic się nie stało - odpowiedział sowie Jo, krztusząc się jeszcze ciastem, bowiem Kot w butach wyskoczył na stół tak niespodziewanie, że mężczyzna zwyczajnie zadławił się, akurat przeżuwanym kęsem. Mały szermierz dołączył do niego, kaszląc po białym trunku i jedyne co mogła zrobić sowa, to spokojnie i litościwie poczekać, aż się ogarną. Gdy do tego doszło, cała trójka przedstawiła się uprzejmie: Joe, Trufla i Andiamo. Razem stanowili ciekawe trio.
Mężczyzna wysłuchał uważnie, co mieli do powiedzenia i chodź o większości faktów, zdążył już dosłyszeć od reszty klienteli, to urok kota w butach kompletnie go rozbroił i przekonał o potrzebie naprawy zburzonego porządku. Skrzyżował ręce na piersi, zastawiając się nie nad tym, czy im pomoże, to było przesądzone, ale nad tym, z kim ma do czynienia. Próbował odnaleźć legendę, baśń, historię, cokolwiek, gdzie występuje różowa sowa, jednak w tym pamięć go zawiodła. Ostatecznie to jednak symbol mądrości, więc pewnie wie co dla tego tajemniczego „Serca Lasu” dobre.
Jo strzelił koścmi, przeciągając się leniwie, po czy wstał z serdecznym uśmiechem. - Nie traćmy więc czasu, resztę opowiecie mi w drodze - rzekł, wkładając sobie laskę pod pachę i zostawiając zapłatę na stoliku.

Słysząc, że ma ruszyć swój lisiasty kuper, zrobiła zbolałą minę i zamiauczała żałośnie (oczywiście nie tak by zwracać uwagę wszystkich na siebie, bo akurat tym razem jej na tym nie zależało) - njeeee nigdzie nie idę...idź sam w końcu to niedaleko - wyszczerzyła ząbki ponownie po czym znów zaśmiała się, wyraźnie zadowolona. Była najedzona i to bardzo. Wpadli w tłum, który bardzo nie podobał się Gawainowi, ale za to Yako, była wniebowzięta. W końcu mogła się najeść, nie naruszając ich związku a jednocześnie tak, że nikt by jej nie podejrzewał o to, że coś jest nie tak. Tym bardziej, że doprowadziła kilka osób do omdlenia, w sumie to nie wiedziała, czy z jedną jakoś nie przesadziła, bo nikt się zmyli, to jej jeszcze nie ocucili. Ale jakoś jej to zupełnie wisiało, czy ten ktoś po prostu tak bardzo zemdlał, rozwalił sobie głowę czy po prostu wydrenowała go do końca. Nie miało to najmniejszego znaczenia. Tłum był tak wielki, że nawet tak gdzie Yako się nie zbliżyła były ofiary zgniecenia, zdeptania czy też osłabienia więc jej konto było czyste, a lisica siedziała teraz zadowolona i zrelaksowana.
Wzruszyła ramionami, obserwując znów lisiego muzyka - czemu nie? - zapytała i spojrzała znów w ukochane, dziwne oczy - uzależniasz klientów od swojego towaru i już się od nich nie opędzisz, a jak będą agresywni? - wyszczerzyła ząbki - to już więcej nie dostaną, albo dostaną tak dużo, że starczy im do końca życia....dosłownie - zaśmiała się nisko, ale nie chciała, żeby Gawain czuł się jakoś niekomfortowo. Czuła, że zawsze jak wspomina takie rzeczy, to ten się trochę spina, pewnie się nie przyzwyczaił jeszcze do tego, a możliwe, że nigdy się nie przyzwyczai, więc starała się to choć trochę ograniczyć, choć jak widać średnio jej to wychodziło.
Zamyśliła się i dopiła zawartość kufla - weź mi może....Drogę bez powrotu - zaśmiała się, wskazując na wielki baner promujący nowe piwo. Z szyszek, z pływającymi w nim świetlikami. Lubiła zapach las, wielokrotnie żarła różnego rodzaju pędraki, ale była ciekawa co takiego zrobili, że istoty, które ich odwiedzały faktycznie to piły?! Nie mogło to być aż tak paskudne jak się wydawało.
Podziękowała, gdy Rudzielec wrócił i upiła trochę. Zamrugała zaskoczona - to jest...ciekawe - dodała po czym utkwiła wzrok w otwierającym się portalu. No takiego pokazu się nie spodziewała. W sumie....mało znała Krainę więc pewnie przez to, jeszcze takie rzeczy ją dziwiły nawet pomimo jej wieku.
Zrobiła naburmuszoną minę - oczywiście, że tak umiem! - zadarła nosa w góre i nerwowo poruszyła ogonem - po prostu nie miałam okazji, ci tego zaprezentować - dodała jeszcze i zaraz wypiła połowę zawartości swojego kufla. Czy kłamała czy też nie, to musiał kiedyś Gaw ocenić sam.
Słuchała Bestii, gdy nagle poczuła....stres. Ale nie był to jej własny, mimo iż go za bardzo nie znała, ale pochodził z Blaszki. Zerknęła od razu kontrolnie na Cienia, ale nim zdążyła coś powiedzieć, Sowa kontynuowała, a Kocur pokazywał charakterek w mało przyjemny dla Demona sposób. Cóż. Nigdy nie lubiła kotów. Nie jakoś bardzo.
- Yaaay - powiedziała i dopiła piwko, po czym wstała i przeciągnęła się mocno. Ruszyła za ukochanym by dokładniej wysłuchać o co chodzi. Oparła głowę na jego ramieniu, oczy miała przymknięte, ale uszy wysoko postawione. Ogon poruszał się na boki leniwie, a ona chłonęła kolejne opowieści. Gawain mógł poczuć coraz większą ekscytację, tym wszystkim. Połasiła się lekko do jego policzka - ścigamy się, kto pierwszy go znajdzie? - zapytała, nie łącząc jednak stresu, który wcześniej czuła od Dręczyciela z tym co mogą tam spotkać. Bo też skąd by miała mieć takie połączenia?

Jak na razie nasz samozwańcza misja, nieróżnienia się wiele od przyjemnej przechadzki lasem, podczas której moje myśli zatruwała ciekawość – co takiego bestie mogły uznać za pradawne zło. Skażone Serce lasu… ilość męczących mnie wątpliwości mnożyła się równie sprawnie co wszelkie żywe stworzenia, które to poczuły zew wiosny… Ta pora roku potrafiła być iście kłopotliwa i to pod wieloma względami. Lecz umiała też oczarowywać, o czym przypomniałam sobie, zerwawszy na ukwiecone gałęzie rozciągające się ponad nami. Białe płatki porywane delikatnym wiatrem, przywodziły na myśl płatki śniegu. Na moją twarz nagle zabłąkał się delikatny uśmiech, któremu pozwoliłam trwać do czasu, aż na naszej drodze nie pojawiła się dość istotna przeszkoda.

Poza, którą przybrałam, od razu zdradzała bojową postawę, nawet jeśli moje dłonie nie dobyły jeszcze broni, łatwo było się domyślić, iż są na to gotowe. Nie wiedziałam czym była istota, która właśnie zagrodziła nam drogę… jednak nie wykazała agresji, dlatego i ja postanowiłam uczynić podobnie. Na rozwiązania siłowe, zawsze dało się znaleźć czas… to też, zwykle nie sięgałam po nie w pierwszej linii.
[i]Krasnale?[?] W zakamarkach pamięci odnalazłam ilustracje jednej z bajek, jaka znajdowała się w mej biblioteczce za czasów życia w Ludzkim Świecie. To stworzenie średnio pasowało do opisu istot, które mogłam poznać za sprawą bajki o Śpiącej Królewnie. Nie wiedziałam jednak, czy powinnam czuć się rozczarowana, czy może wręcz przeciwnie.
Po tym, jak wysłuchaliśmy wyjaśnień kamiennej istoty, lekko uniosłam brew, spoglądając na most oraz odległość, jaką mieliśmy do pokonania. Odległość śmiesznie małą w moim odczuciu. Mogłam łatwo rozwiązać ten problem, zwyczajnie otwierając portal… Uzmysłowiłam sobie jednak, że kłopot pozostanie, a jego rozwiązanie było tak banalne, że stronienie od niego, wydało mi się głupie.
-Witaj strażniku. Rozumiem, że nie chcesz opuścić swego posterunku. Dobrze zatem znajdziemy dla Ciebie właściwy kamień.
Mówiłam pewnie i spokojnie, istota nie zdawała się posiadać wrogiej natury, choć wielu śmiałków mógłby spłoszyć sam jej wygląd. Po rozmówieniu się z bestiami zboczyliśmy z traktu w poszukiwaniu niezbędnego budulca. Zadanie na pierwszy rzut oka nie wydawało się trudne, choć nie było tak banalnym, jak podejrzewałam. Po drodze znalazło się sporo kamieni, lecz większość z nich była zdecydowanie za mała.

Po upływie jakiegoś kwadransu intensywnych poszukiwań niespodziewanie spostrzegłam owada o zaskakujących rozmiarach oraz manierach, jak okazało się chwilę później. Jednak faktem szczególnie istotnym, było to, że niejaki Tommy L. mościł się na głazie, który był dostatecznych rozmiarów, aby stać się wypełnieniem szczeliny powstałej w moście.
Skrzywiłam się lekko, słysząc wzmiankę o szarlatanie, który zaszył się w lesie. Ten opis równie dobrze mógł pasować do mojej osoby, choć szarlatana należałoby zamienić na czarownicę a malinową strugę w miętowe jezioro.
Kartograf nie był szczególnie rad, gdy poprosiłam go o opuszczenie swej „pracowni”, okazało się, jednak że jego zamiłowanie do historii przeważyło nad przywiązaniem do miejsca. Po krótkich negocjacjach udało mi się przehandlować zajmowany przez niego głaz w zamian za historię upadku Szmaragdowej Winnicy. Sama zasłyszałam ją od Forêts’a, który niegdyś był towarzyszem właściciela owej winnicy, dziś zaś zamieszkiwał jej ruiny. Po Krainie nadal krążyły jeszcze nieliczne egzemplarze błękitnego wina, które teraz uchodziły za prawdziwe białe kruki. Mnie samej nie udało się na nie natknąć, choć wiedziona ciekawością nadal nań polowałam. Wszystko za sprawą barwnej historii gada o białych łuskach. Opowieść najwyraźniej ukontentowała Tommy’ego, ponieważ ten bez zbędnych oporów, spakował swe akcesoria i opuścił otoczak, dziękując przy tym za cenne informacje. Pośpiech, z jakim się przemieszczał, sugerował, że najpewniej chciał sprawdzić, czy owa wiedza jest autentyczna, już teraz. Mnie nie pozostało nic więcej, jak wyrwać z ziemi kamień, aby następnie dostarczyć go kamiennemu budowniczemu mostów.

Yako rozglądała się zaciekawiona po okolicy. Nie sądziła, że jest jakiś fragment Lasu, w którym jeszcze nie była, ale tutaj było cudnie, aż szkoda, że droga była zamknięta przez....coś. Trzymała się blisko ukochanego, nie dlatego że się bała o siebie czy o niego, jednak wolała się nie oddalać. Oboje mieli swoje plusy, których nie miała druga osoba, więc lepiej było się uzupełniać.
Gdy doszli do mostku, Lisica trzymała się za plecami Cienia. Tak po prostu stanęła, jednak gdy zobaczyła, z czym rozmawia ta różowa poduszka, zjeżyła się i z trudem powstrzymała położenie uszu i warczenia na skrzaty. Nie tylko Gawain miał swoje PTSD, nie tylko on miał wspomnienia, których wolałby się pozbyć. O ile Krasnal w trakcie igrzysk śmierci nie wyrządził takiej szkody poza zmianą kolorów, które w sumie za bardzo na życie Yako nie wpływały, to skojarzenia z nimi były juz czymś zupełnie innym i Yako była gotowa je rozszarpać tu i teraz.
Na szczęście Keer szybko wyczuł co się szykuje, tym bardziej, że powietrze zrobiło się trochę za ciepłe jak na ten czas i po wysłuchaniu krasnali odciągnął Lisicę, mówiąc, że w takim razie idą poszukać tego kamyczka do mostku. Luci nie podobało się to, ale może jak wrócą będzie mogła je rozszarpać, miała na to tak wielką ochotę. Była cała spięta, a Blaszka nadal wysyłała negatywne emocje w stronę Rudzielca ale uspokoiła się na tyle by nie warczeć na wszystko wokół i nie próbować zagryźć i spalić wszystkiego co się rusza.
Zamrugała gdy zobaczyła jednak gąsienicę - czy ja zmieniłam się w blondynkę i mam na sobie niebieską sukienkę? - zapytała, nie odrywając wzroku od robala. Nawiązując oczywiście do konkretnej blondwłosej postaci z opowieści dla dzieci. Tym bardziej miała takie wrażenie, słysząc o "powierzchniakach". - Ktoś chyba dziś zapomniał swojej fajki - dorzuciła jeszcze.
Robal musiał ją usłyszeć bo spojrzał ma nią - nie, ale piwo świetlikowe by się przydało - zadumał się - kiedyś takie sprzedawano teraz nie da się go zdobyć - Luci od razu podniosła uszy i spojrzała na Gawa zaskoczona - do tego zaraz nie będę mógł pracować bo zrobi się ciemno...a każdy ogień spali tę piękną okolicę - dodał jeszcze załamany.
Lisica od razu wyszeptała kochanemu by ten przygotował pochodnie a sama zaleciała do karczmy, zmieniając się w lisa, po beczułkę specjalnego trunku. Okazało się, że już wtedy świetliki są tam wrzucane, więc będzie miał na dłużej, oczywiście też przyniosła kufel żeby mógł kulturalnie się napić, a nie żłopać z beczki jak jakiś menel. Na którego przecież "nie" wyglądał.

Nie przypuszczała, że na szlaku może być aż tak spokojnie. Natura zdawała się nie przejmować pogłoskami, które przekazywała sobie pijana gawiedź, w pozostawionej przez trio karczmie. I gdyby nie plotki, jakie dotarły do ciekawskich uszu małolaty, nigdy nie przeszłoby jej przez myśl, że z tą okolicą może być coś nie tak. Przygrywana przez Kota w Butach muzyka, potęgowała jedynie to błogie uczycie, towarzyszące Upiornej od momentu, kiedy to opuścili przybytek. Prawie zapomniała, po co tak naprawdę wyruszyła w podróż wraz ze swoimi nowymi kompanami. Z trudem zmusiła się do tego, aby zachować należytą czujność, choć cała droga wydawała się nad wyraz spokojna. I tak było do czasu, aż ta niewielka grupka nie stanęła przed stertą dość żwawych kamieni.
Chyba zdecydowanie za rzadko opuszczała swoje rodzinne strony, bo Kraina Luster nie przestawała jej zadziwiać. Kiedy małolata myślała, że widziała już wszystko, życie raz za razem udowadniało, w jak wielkim błędzie była. Postanowiła wysłuchać uważnie tego, co te istoty mają do powiedzenia. Zwłaszcza, że nie wyglądały na wrogo nastawione.
- Nie musimy korzystać z waszego mostu, mamy swoje sposoby. Prawda ferajna? - rzuciła w kierunku swoich towarzyszy.
Krasnale jednak nie wydawały się zbyt zadowolone z pomysłu wyminięcia ich małego posterunku, więc zamiast przenieść się na drugi brzeg, zostawiając je w tyle, westchnęła z rezygnacją.
- W porządku... znajdę wam ten cholerny kamyczek...
Była to zdecydowanie nadprogramowa robota, jednak szarpanina z tymi istotami mogła okazać się znacznie bardziej energochłonna, niż poszukiwania idealnego kamienia.
- Otóż to. My w tej sprawie...
Ciężko było gonić za tajemniczym sprawcą, kiedy to dostęp do drugiego brzegu został mocno ograniczony. Na szczęście odnalezienie odpowiedniego kamienia okazało się znacznie łatwiejsze, jedynym problemem pozostawał kartograf. Na ten moment niewiele mogła mu zaoferować, ale po zajęciu się główną sprawą, zawsze mogła zabrać go w inne miejsce, czy dostarczyć mu jakichś materiałów.

Myślał o niezwykłościach Krainy Luster i o tym jak Yako się w nią wpasowywała. Czy powinien dziwić się jej apetytowi i bestialstwu? Była Lisem z arsenałem złożonym z mocy, uroku i obezwładniającej aury. Może po ośmiuset latach życia wręcz wypada bawić się jedzeniem? Daleko było mu do fana skrajnie cynicznego podejścia, ale nie mógł jej też tego odmówić. I rozumiał, skąd się wzięło.
Przerwał mu dźwięk strun trącanych przez drobne kocie łapki. Trochę głupie, biorąc pod uwagę ilość zaginięć na trakcie, ale ich czwórka była dobrze uzbrojona, a dzień zbyt piękny, by przejmować się na zapas. Dodatkowo Orehl znacznie ich wyprzedzał i oceniał sytuację z góry. Mogli więc iść spokojnie. Przynajmniej dopóki droga im się nie skończyła, zagrodzona przez krasnale. Przynajmniej kolor frezu by się zgadzał.
Wziął się pod boki i sapnął zirytowany, gdy odmówiono im przejścia. Ich mostek! Też coś!
- Mhm. A ja jestem wodnikiem z tej rzeki. Weźcie się odsuńcie. - Zmarszczył brwi i postąpił do przodu. Wychylił się w bok i faktycznie, dojrzał właśnie wspomnianą dziurę. Wyprostował się ze zniesmaczoną miną, gdy poczuł powiew gorąca na plecach. Zerknął na Yako, choć wiedział, co zobaczy, gdyż Blaszka zionęła nienawiścią i wściekłością. Najeżona Luci sypała iskrami z oczu.
- Przyniesiemy wam kamyczek - posłał krasnalom nerwowy acz uprzejmy uśmiech i odciągnął Lisicę z dala od nich. - Chodźcie. Chyba nie chcecie z nimi pertraktować? - rzucił do kompanów z przypadku i wrócił do uspakajania Yako. Puścił ją, a ta jak wyrwała do przodu...
Gdy po kilku minutach bardzo intensywnego marszu i przedzieraniu się przez chaszcze ponownie się z nią zrównał, okazało się, że stoją przed gąsienicą. Miała kubraczek, czapeczkę i coś sobie szkicowała.
- Na całe szczęście, nie - odpowiedział na retoryczne pytanie ukochanej i uśmiechnął się do niej szelmowsko. Zdecydowanie wolał brunetki, co było zabawne biorąc pod uwagę, że Lusiana wolał widzieć w jasnych włosach. Choć to bardziej kwestia kontrastu koloru oczu z barwą włosów.
- Sprowadza nas nic innego, jak owe zaginięcia właśnie. Kładka prowadząca na drugi brzeg jest uszkodzona i tamtejsze krasnale nikogo nie przepuszczają - wyjaśnił, lecz nim zdążył pociągnąć dzielnego kartografa za żuwaczki, temat zszedł na niedogodności towarzyszące codziennym sprawunkom. Luci szybko wyniuchała okazję i pobiegła po piwo. On został z resztą ferajny i miał przygotować łatwopalny materiał.
- Ulżymy twoim zmartwieniom. Na wszystko znajdzie się jakaś rada.
Przyklęknął przy Tommym, Gattonim i Orehlu.
- Och, toż to niezmiernie miłe z waszej strony. Nie musicie się tak kłopotać, naprawdę.
- Mrrlau mrr! - Gattoni ukłonił się zamaszyście, po czym pogładził długie kocie wąsy.
- Nic podobnego. Z chęcią pomożemy, sąsiedzie. - Orehl łypnął na gąsienicę i kłapnął dziobem. Nie miał zbyt dużego wyboru.
- Za późno. Lis już pobiegł po piwo. Widać wróciło do łask. Kto co lubi. - Cień wzruszył ramionami i patrzył jak malutkie ciałko Tommy'ego kuli się w zażenowaniu.
- Wystarczy nam kamień, na którym siedzisz. Powinien zadowolić krasnale i pozwolić na naprawę mostu - nie silił się na sugestywny ton. Gąsienica zastanawiał się przez chwilę, po czym skinął głową. Gawainowi tyle wystarczyło. Poszedł w ciemniejący las, by odszukać potrzebne materiały. Żywicy i suchych włókien malinowców było w lesie pod dostatkiem. Zlazł też solidną gałąź i przycupnął pod drzewem nieopodal, by zacząć splatać włókna, smarować je żywicą i składać to wszystko w pochodnię. Mieli czas. Gattoni przygrywał im na lutni grzejąc się w ostatnich promieniach słońca, Orehl uciął sobie drzemkę, a Tommy wrócił do żmudnej pracy. Luci wróciła z piwem. Nawet kufel załatwiła!

Uzbrojeni w kamień mogli ruszyć w dalszą drogę. Cięższą o kilkanaście kilo, dopóki nie dotarli do mostu, ale przynajmniej krasnale ich przepuściły i za jego namową zeszły Yako z oczu na czas przejścia.

Ruszyli – ona konno, na Widmie, z Kotem w Butach przy siodle, sową ponad nimi i z machającym im z progu Victorem. Cwaniak, stwierdził, że kości są już a stare. A potem drogę zagrodziły im krasnale. Eva byłaby gotowa do bitki (tak samo jej towarzysz Kot), ale Dana westchnął (westchnęła?) i kazała im się obojgu uspokoić, bo krasnale to tacy sami lokalsi jak oni.
Skończyło się więc na poszukiwaniu alternatyw. Koniec końców Eva kucnęła obok Tommiela i spojrzała krytycznie na jego… mapę.
— Zgubiłeś perspektywę — orzekła po chwili. — Jeśli tamta śliwa jest wyznacznikiem, to jabłko po drodze jest dwie długości od strumyka, nie całą wieczność, jak tutaj. — Jeszcze bezczelnie wskazała fragment palcem.
Całe szczęście gąsienniczy kartograf bardziej cenił swe dzieło niż dumę, tak więc kamyk udało się zdobyć.

— Ach, czuję się jak w domu. - Westchnęła Candran widząc stworzenie atakujące Kota w Butach. Znała tą istotę i jej ruchy - sama miała przecież okazję mierzyć się z tym stworem za każdym razem, gdy ten postanowił urządzić sobie gniazdo w drzwiach do jej domu. Choć tamte było na tyle oswojone, że nie atakowało samej Diany. Tym razem było nieco inaczej. Można by rzecz bardziej upierdliwie.
Tym razem postanowiła dobyć swoich ostrzy. W zasadzie stanowiły one doskonałą obronę. Pozwalały na uśmiercenie Bestii zanim ta będzie w stanie dopaść Cienia. Zwinność oraz nieco magicznych talentów dawały natomiast Dianie szansę na zadanie ciosu.
Oznaczało to, że była dobrze przygotowana do starcia, które miało właśnie nadejść. Nie oznaczało to pewnego zwycięstwa. Z drugiej strony wiele niewyszkolonych osób na miejscu Diany byłaby zdana na desperacką ucieczkę. Tropicielka nie miała zamiaru uciekać i żałowała tylko jednego. Żałowała, że ma przeciwko sobie zwykłą bestię i to taką, którą udało już się jej w przeszłości ujarzmić. Liczyła na Koszmar, którego siła wzmocni ją samą. Niestety nie można dostać wszystkiego czego się chce.
W gruncie rzeczy już sama walka była tego znakomitym dowodem. Choć Diana była gotowa na starcie, to nie widziała sensu w walce dla samej tylko walki. I bardzo chętnie zamieniłaby to starcie na przyjemne odpoczywanie przy jakimś dobrym winie. Niestety jednak Diana nie mogła mieć wszystkiego co chciała. A że chciała bardzo dużo, to rozumiała to bardzo dobrze.

Panna Fyortersole nie spodziewała się walki. To znaczy liczyła się z tym, że ta może wystąpić, lecz zdecydowanie jej nie chciała. Przede wszystkim jednak nie chciała być atakowana przez ogromne monstrum.
— A! - Wydała z siebie krótki krzyk wywołany spojrzeniem Bestii.
Czy się bała? Oczywiście, lecz jednocześnie zachowała na tyle trzeźwości umysłu by pamiętać, że stworzenie nie jest w stanie jej skrzywdzić tak długo, jak może pozostać niematerialna. Nie oznaczało to jednak, że nie cofnęła się o krok widząc masywne ciało stwora rzucające się w jej stronę.
Bestia nie dosięgła jednak Marionetki. Przed członkinią Stowarzyszenia - choć świeżą - pojawił się jej Marionetkowy ochroniarz, który był na tyle masywny i silny by zablokować atak.
Clio usłyszała jego warczenie. Przynajmniej tak myślała w pierwszej chwili. Szybko zrozumiała, że nie jest to w istocie warczenie, lecz tylko miało tak brzmieć. W istocie jego głos był muzyką. Tą samą, którą Fyortersole, a tak naprawdę oddziały z Miasta Lalek wykorzystywały podczas walki. Clio rozpoznała, że był to sygnał do odwrotu, choć pierwszy raz słyszała go w wykonaniu wilczego pyska, a nie na jednym z wielu żołnierskich instrumentów.
— Dobrze - Powiedziała na sygnał do odwrotu wydany przez jej ochroniarza i ruszyła do ucieczki. Znaczy do TAKTYCZNEGO ODWROTU, jakby to powiedziała Eleonora.

Członkini Stowarzyszenia Czarnej Róży przedziwnie ucieszyła się na widok przerażającej Bestii, która wzbudziłaby trwogę nawet wśród najdzielniejszych rycerzy.
— Najpierw przyjemna przeprawa - Spojrzała wymownie w stronę Colette, dotykając jej dłoni swoimi palcami. To delikatne muśnięcie było jednak bardzo wymowne. Następnie patrząc na Arcyksięcia kontynuowała: — Ja dobrze wiem co się tutaj dzieje! Wszystko wyjaśnię, tylko musimy jakoś unieruchomić tę bestię. Ona jest jak szanowny pan Tofel... wyjątkowo natrętna.
Arcyksiążę nie czekał na to, aby Agmowa mama skończyła mówić. W jego dłoni pojawił się kwiat, który po chwili zniknął a spod ziemi wyrosły solidne pnącza, które unieruchomiły Bestię. Nie od razu, stwór walczył bardzo zaciekle, lecz ostatecznie został zmuszony do pogodzenia się z potrzaskiem, niezdolny do wyswobodzenia.
— To teraz Twoja kolej by się czymś podzielić. - Powiedział Arcyksiążę spoglądając w stronę Agmowej Mamy.

Na dziewczęcej twarzyczce Astrid pojawił się szeroki uśmiech, gdy usłyszała słowa Themisa, a przede wszystkim gdy zdała sobie sprawę z bliskości mężczyzny. Na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce - doskonale widoczne na białej cery.
— Dobre moje intencje, nie są niegodziwe!
Szepty się nie przysłużą dla nas - bohaterów.
Ludzie o nas usłyszą i to nie mało słów.
Ważne: niech mówią godnie, nie muszą prawdziwie.

Kolejną część Astrid wypowiedziała dużo później, gdy skinąwszy głową potwierdziła, że zamierza ruszać przez most. Podbiegła do Themisa i wyciągnęła swą drobną dłoń.

— Pomyśl tylko mój drogi: to miejsce odludne
i Ty mąż najzacniejszy i kobieta młoda.
Dla znanego herosa zła to wizytówka.
A i ja - młoda dama - mężczyzn szukająca
co są bardzo bogaci i wielki mają wpływ.
Krzywdząca to jest łatka dla mego serduszka.

Mówiła z uśmiechem, lecz przerwał jej fakt przedziwny - Kot w Butach został zaatakowany. Astrid cofnęła się o kilka kroków zasłaniając swoje usta długimi palcami.
— Walcz kotku bardzo dzielny! - Dopingowała Wena opuściwszy rękę, czym zdała sobie sprawę, że zwabiła Bestię. Zamarła w przerażeniu, stojąc bez ruchu. Jej szeroko otwarte oczy skierowane były na przeciwnika, a kobieta zamarła. Najpewniej zbyt przerażona, by móc się w ogóle ruszyć.